Monasterio de San Juan de Poio

O primeiro documento relativo ó mosteiro data do ano 942, e a súa fundación atribúeselle a San Fructuoso, baixo a Orde Benedictina. Entre os anos 1548 e 1556 albergou o Colexio Maior de Teoloxía, por privilexio de Carlos V, onde impartiu clase o Padre Feijóo. No ano 1835 o Mosteiro de Poio foi abandoado pola Orde Benedictina cumprindo ordes de exclaustración e no ano 1890 fixéronse cargo do Mosteiro os relixiosos Mercedarios. Conta con dous claustros, un renacentista con bóveda de crucería e unha fonte barroca no xardín, coñecido coma o Claustro das Procesións, construido no século XVI e outro barroco cuberto dun mosaico de 200 m2 que representa o Camiño Francés de Santiago, coñecido como o Claustro dos Naranxos, construido entre 1747 e 1749. Na construcción da igrexa entremézclanse estilos do renacemento e do barroco, na que destaca o retablo de Altar Maior, realizado no ano 1735, onde se mostran imaxes de mercedarios, a Virxe da Mercé e de San Xoan Bautista, patrono do convento. O retablo da capela do Cristo, atópase sobre a antiga sacristía, onde se atopa a tumba suevo-visigoda de Santa Trahamunda. Na horta do Mosteiro atópase o piorno de maior capacidade de Galicia